بزرگترین و مشهورترین نگارگر ایرانی کیست؟
مشهورترین نگارگر ایرانی کیست؟
بزرگترین نگارگر ایرانی کیست؟
نام بزرگترین و مشهورترین نگارگر ایرانی چیست؟
کدام بزرگترین و مشهورترین نگارگر ایرانی است؟
بزرگترین و مشهورترین نگارگر ایرانی کیست؟
1- کمال الدین بهزاد
2- کمال الملک
توضیحات:
کمال‌الملک
محمد غفاری معروف به کمال‌المُلک نقاش ایرانی (۱۲۲۴ کاشان- ۱۳۱۹ نیشابور) یکی از مشهورترین و پر نفوذترین شخصیت‌های تاریخ هنر معاصر ایران به شمار می‌آید. او برادرزاده صنیع‌الملک است.
وی در یکی از خانواده‌های هنرمند و سرشناس در کاشان چشم به جهان گشود. غفاری پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در کاشان به همراه برادر بزرگترش به تهران آمد و در دارالفنون در رشتهٔ نقاشی ادامه تحصیل داد. پس از گذشت سه سال تحصیل وی در دارالفنون، هنگامی که ناصر الدین شاه از این مدرسه بازدید می‌کرد، کار او را پسندید و وی را به دربار فراخواند.
او اساساً چهره‌نگار و منظره نگار بود؛ و در تک چهره‌هایی چون «سید نصرالله تقوی» قابلیت و مهارت خود را به حد کمال نمایان ساخت. کمال الملک با کوشش‌های خود در مقام نقاش و معلم، پاسخی متناسب با شرایط اجتماعی و فرهنگی زمانه‌اش به تحول جامعه داد. بازتاب این کوشش‌ها، خصوصیات اخلاقی، نحوه زندگی و واقعه کور شدنش در ذهن مردم از او یک مرد افسانه‌ای ساخت.
کمال‌الدین بهزاد
کمال‌الدین بهزاد هروی در حدود سال ۸۳۴ هجری شمسی (۱۴۵۵ میلادی) در شهر هرات در افغانستان کنونی زاده شد. وی تعلیماتش را در کتابخانه هرات نزد میرک نقاش به اتمام رساند و در زمان اندکی در صورتگری و نقاشی مهارت زیادی پیدا کرد. در اواخر سال‌های هفتادم سده پانزده تا سال ۱۵۰۷ میلادی (۸۸۶ خورشیدی) در کتابخانه سلطان حسین بایقرا به نگارگری و تزئین کتاب مشغول شد. او در ۱۴۸۷ م (۸۶۶ خورشیدی) کتابدار آن کتابخانه شد. با کوشش کارمندان این کتابخانه صنعت تزئین کتاب به پایه بلندی رسید.
بهزاد اولین نگارگر ایرانی است که به نقاشی تک‌چهره روی آورد. او در آثار خود جایی برای خطاط نمی‌گذاشت و بدین ترتیب نگاره‌هایی مستقل از کتابت به وجود آورد.
نقاشی یا نگارگری ایرانی
مشهورترین و ارزنده‌ترین نمونه‌های هنر تصویری ایران را می‌توان بر صفحات نسخه‌های خطی و مرقعات ملاحظه کرد ما کاربرد واژهٔ نگارگری برای این گونه تصاویر را بر اصطلاح مینیاتور ترجیح می‌دهیم. هنر نگارگری ایرانی-اسلامی از سده چهاردهم/هشتم ه تا سده هفدهم/یازدهم شکوفایی نمایان داشت؛ ولی آثار تصویری به جای مانده از ادوار پیش از اسلام تا زمان حمله مغولان، و همچنین آثار دیوارنگاری، پرده نگاری، قلمدان نگاری و غیره در قرون متاخر نیز جلوه‌هایی دیگر-اما کمتر شناخته شده-از نقاشی ایرانی به شمار می‌آیند.
نقاشی یا نگارگری ایرانی که به اشتباه مینیاتور نیز خوانده می‌شود شامل آثاری از دوره‌های مختلف تاریخ اسلامی ایران است که بیشتر به صورت مصورسازی کتب ادبی (ورقه و گلشاه، کلیله و دمنه، سمک عیار، و...)، علمی و فنی (التریاق، الادویه المفرده، الاغانی، و...)، تاریخی (جامع التواریخ، و...)، و همچنین، برخی کتب مذهبی، همچون، خاوران نامه می‌باشد.
فعالیت کارگاه‌های نگارگری پس از مرگ شاهرخ و بایسنقر میرزا تا اندازه‌ای رنگ رکود گرفت و این رکود تا هنگام به قدرت رسیدن سلطان حسین بایقرا (آخرین شاه تیموری از ۹۱۲–۸۷۳ه. ق) ادامه یافت و هنرمندان بزرگی را پروراند، همچون: محمد سیاه قلم، روح‌الله میرک و از همه مهم‌تر کمال‌الدین بهزاد که بسیاری او را تابناک‌ترین چهره نگارگری می‌دانند.
با این توضیحات به نظر میاد کمال الدین بهزاد بزرگترین و مشهورترین نگارگر ایرانی است.
منبع:ویکی پدیا
